δίπτυχος

-η, -ο (AM δίπτυχος, -ον)

Ι. αυτός που έχει δύο επάλληλες πτυχές, ο διπλωμένος στα δύο

νεοελλ.

το αρσ. ως ουσ. ο δίπτυχος

1. δεκάποδο καρκινοειδές

2. τελεόστεος ιχθύς τών γλυκών νερών

αρχ.

φρ.

1. «δίπτυχοι νεανίαι» — οι δύο νέοι

2. «δίπτυχος γλῶσσα» — διπλή, διφορούμενη γλώσσα

3. «δίπτυχοι ὀδύναι» — διπλά βάσανα

4. «δίπτυχα ποιήσαντες...» — αφού σκέπασαν το κρέας με δύο στρώματα λίπους

II. το ουδ. ως ουσ. το δίπτυχο (AM δίπτυχον)

1. κώδικας με δύο δέλτους, δύο πινακίδες

2. φορητή εικόνα με δύο ενωμένες πινακίδες που φέρουν γραπτές ή ανάγλυφες παραστάσεις

3. τα

δίπτυχα

δίστηλοι πίνακες με ονόματα ζώντων και τεθνεώτων για να μνημονεύσει ο λειτουργός «ὑπὲρ ὑγείας καὶ ὑπὲρ ἀναπαύσεως» κατά την πρόθεση και κατά τη θεία λειτουργία.

[ΕΤΥΜΟΛ. < δι-* + -πτυχος < πτυχή (πρβλ. πολύπτυχος, τρίπτυχος)].